De laatste zes jaar was hij teamleider op de fietsenwerkplaats van Pantar. Hij begeleidde statushouders, medewerkers die weer arbeidsfit moesten worden en scholieren. Hij leerde ze fietsen (de)monteren en repareren. Maar naast technische vaardigheden leerde hij ze vooral sociale vaardigheden. “Als ik dan hoor dat een medewerker sinds hij bij ons aan de slag is persoonlijk is gegroeid en socialer is geworden. Dan vind ik dat zoveel belangrijker.” Hij noemt ook het voorbeeld van één van zijn voormannen die als Eritrese vluchteling in een traject binnenkwam. Inmiddels doet hij ROC fietstechniek en helpt hij andere statushouders. Maar hij heeft ook talloze voorbeelden van medewerkers die niet verder komen doordat ze teveel problemen hebben, psychisch of thuis. “Dan redden ze het niet, zelfs niet bij beschut werk.”

Na zijn laatste werkdag ruilt hij de fietsen in voor het opknappen van zijn oude motorverzameling. Wat hij gaat missen aan het werk bij Pantar weet hij eigenlijk niet, daarvoor is hij nog teveel bezig met afronden van werk. De medewerkers op de fietsenwerkplaats weten wel wat ze gaan missen. “Zijn rust, zijn goede humeur, zijn natuurlijk leiderschap” roepen zijn collega’s als je ernaar vraagt. Een ander collega noemt hem ‘een oude brandweercommandant die alles overziet’. Hij glimlacht als hij dit hoort en kijkt de werkplaats over. “Ik zie dat de sfeer goed is, niemand zit stil of is zich aan het vervelen.” Tijd om in alle rust thuis te gaan sleutelen.