Willem* kwam via een traject voor ex-dak- en thuislozen bij Pantar binnen. In het verleden had hij een aannemersbedrijf, grote huizen en een gezin. Maar toen overleed zijn vrouw plotseling. Er kwam een belastingschuld, nog meer schuldeisers en hij bleek zijn zaken financieel niet goed geregeld te hebben. Waardoor hij op een gegeven moment letterlijk op straat terechtkwam en zijn kinderen in een pleeggezin.

Bij Pantar hoopte Willem weer werkfit te worden. Hij wilde geld verdienen en er weer wat van gaan maken. Zijn verhalen raakten me. Over hoe hij bijvoorbeeld met Kerstmis zijn kinderen niet kon opzoeken, omdat hij geen geld had voor een treinkaartje. Ik regelde een werkplek voor hem in de groenvoorziening. Hij deed zijn werk supergoed en zijn collega’s werkten graag met hem samen.

Maar vanaf vorig jaar zomer verdween hij steeds vaker van de radar. Hij had net gehoord dat hij in de schuldsanering terecht kon, maar hij kreeg minder geld dan gedacht. En zijn woonruimte die hij niet mocht weigeren, bleek te klein om een bezoekregeling voor zijn kinderen te krijgen. Hij werd depressief en verzuimde van werk. Op zulke momenten struinde hij onder invloed van alcohol door de stad. Op de vlucht voor alle teleurstellingen in zijn leven.

Ik wilde Willem niet loslaten. Hoeveel appjes en voicemails ik hem wel niet heb gestuurd. ‘Je kunt nu beter zelf contact opnemen Willem, want ik blijf je stalken.’ Vaak kwam hij na een paar weken en vijf appjes wel weer opdagen. Maar in december verdween hij helemaal. Zijn teamleider stond voor zijn deur, hij deed niet open. We voerden een loonstop in, maar hij bleef weg. Ik heb echt op de grens gezeten van hem loslaten. Maar ik bleef vasthouden aan de strohalm dat hij vorige keren toch weer kwam opdagen.

Ineens reageerde hij weer op mijn appjes en zat hij op een donderdag tegenover me. Ik heb bijna schreeuwend tegen hem geroepen dat hij alles wat hij had opgebouwd aan het weggooien was. Ik zocht het randje op om hem te bereiken. Hij stelde voor om maandag weer te beginnen. Maar ik wilde niet het risico lopen dat hij in het weekend weer in zijn depressiviteit zou wegzakken. ‘Jij bent echt heel erg’, zei hij nog lachend tegen me. Maar vanaf die vrijdag is hij weer gaan opbouwen. Nu is hij degene die mij soms appjes stuurt.

Iedereen zou eigenlijk een Willem moeten kennen. Om zich te realiseren dat jij zelf ook een Willem kan worden. Niet alles in het leven is een bewuste keuze. Soms gebeuren de dingen en is het maar afwachten hoe het kwartje valt. Je hier bewust van zijn, helpt om van het oordelen weg te blijven.

*Willem heet in het echt anders.